Πολλά τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από τις κάλπες της Κυριακής. Ακόμα περισσότερες οι αναλύσεις που ακούγονται από τα κομματικά επιτελεία, η πλειονότητα των οποίων απέχει μακράν από την πραγματικότητα. Αρχικά, ο αδιαμφισβήτητος νικητής της εκλογικής αναμέτρησης είναι η αποχή, που σημείωσε το υψηλότερο για την ελληνική πολιτική ιστορία ποσοστό. Ασφαλώς όσο και αν πολλοί βιάστηκαν να την αποδώσουν στην πηγαία “αγανάκτηση” των πολιτών έναντι ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, τα πράγματα μάλλον δεν είναι έτσι. Ήδη εβδομάδες πριν την έναρξη της ψηφοφορίας δεκάδες ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι - παρουσιαστές μετέφεραν, όπως πάντα ανιδιοτελώς, την οργή του κόσμου και εξαπέλυαν μύδρους ενάντια σε όσους υποστήριζαν ότι το μόνο που επιτυγχάνεται με την αποχή - στην οποία προσπαθούσαν να προσδώσουν έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά - είναι η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης. Και ασφαλώς η πατρωνία της λαϊκής δυσαρέσκειας δε σταμάτησε ούτε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αφού το αυθόρμητο ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης την Κυριακή, είχε ξαφνικά στραφεί στην πρωτόγνωρη αποχή των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών. Εν τέλει, όπως αποδείχτηκε η όλη επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία, αφού το απόλυτα λαϊκίστικο ερώτημα «κάλπη ή παραλία» που συνεχώς μετέδιδαν, δε φαίνεται να απασχόλησε ιδιαίτερα τους εκλογείς - τουλάχιστον όχι περισσότερο από το επίπεδο του ευφυολογήματος - , με συνέπεια να προτιμήσουν το δεύτερο. Δεν πέτυχε ωστόσο - στο βαθμό που αναμενόταν - η στροφή των ψηφοφόρων σε ένα κόμμα φάντασμα. Αναφέρομαι ασφαλώς στους Οικολόγους Πράσινους, οι οποίοι παρά τα “αντισυστημικά” τους χαρακτηριστικά - ποιος άραγε αμφισβητεί ότι ένα κόμμα που συνεχώς προβάλλεται από τα Μ.Μ.Ε. είναι απέναντι στο σύστημα; - με δυσκολία κατόρθωσαν να ξεπεράσουν το όριο του 3%.
Στη συνέχεια, θεωρώ ότι ιδιαίτερης εξέτασης χρήζει η απρόσμενη άνοδος του ΛΑ.Ο.Σ. Μολονότι εύκολα δικαιολογείται, αν αναλογιστούμε την αποσυσπείρωση της κυβερνητικής παράταξης, η ενίσχυση ενός ακροδεξιού - συγνώμη, όχι και ακραίο ένα κόμμα με ηγετικά στελέχη τους Γεωργιάδη, Βορίδη και Πλεύρη - κόμματος, θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την περαιτέρω συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Εξάλλου δε θα πρέπει να παραγνωρίζουμε τη γενικότερη άνοδο των εθνικιστών στον ευρωπαϊκό χώρο, που ασφαλώς συνεπάγεται την ανάδειξή τους σε προνομιακό συνομιλητή με τα μέλη του «Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος» για ενδεχόμενες λύσεις κυβερνήσεων συνεργασίας σε εθνικό επίπεδο.
Στον αντίποδα, ουσιαστικά περιορισμένες βγήκαν από την εκλογική μάχη οι δυνάμεις της αριστεράς, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Παρά τη μικρή άνοδο του εκλογικού του ποσοστού, από αυτόν τον κανόνα δεν ξέφυγε και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που αν μη τι άλλο δεν πέτυχε τους στόχους του. Και πάλι οι αιτίες είναι εύκολα αναγνωρίσιμες, αφού η επίπλαστη πτώση του - και λέω επίπλαστη γιατί ποτέ δεν είχε κατοχυρώσει εκλογικά ποσοστό της τάξεως του 15% όπως πριν ένα χρόνο διακήρυτταν οι δημοσκόποι - δημιούργησε ένα ρεύμα καθόδου που δε μπόρεσε να συγκρατηθεί παρά την έντονη παρουσία του στους κοινωνικούς χώρους. Το γεγονός αυτό σε συνάρτηση με τις «ενοχλητικές» για τους μεγαλοσχήμονες θέσεις του σε σειρά ζητημάτων, όπως η εξέγερση του Δεκέμβρη, το γήπεδο του Παναθηναϊκού, τα εργοστάσια λιθάνθρακα της Δ.Ε.Η. και τόσα άλλα, καθώς και η λυσσαλέα επίθεση που συστηματικά δεχόταν όλο αυτό το διάστημα, οδήγησε αφ’ ενός στην πρόκληση τριβών στο εσωτερικό του, αφ’ εταίρου στην αποστασιοποίηση του μέρους εκείνου του εκλογικού σώματος που αποτελούσε ευήκοο ακροατήριό του.
Τέλος, τα όρια της φαιδρότητας άγγιξαν οι θριαμβολογίες από την πλευρά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τόσο του Ε. Βενιζέλου, που επιχείρησε να διατηρήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες, όσο και του Γ. Παπανδρέου που στη δήλωση - διάγγελμα (βλέπετε, έπρεπε να ξεπεράσει σε διάρκεια την προηγηθείσα δήλωση του ιζνογκούντ του κόμματος) επανέλαβε την ανάγκη διεξαγωγής εκλογών. Μάλλον τόση ανάγκη είχαν στην Ιπποκράτους για μια νίκη μετά την παρατεταμένη απαξίωση των πολιτών έναντι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που παρά την αποχή των μισών και πλέον ψηφοφόρων, στρουθοκαμηλίζουν και εξακολουθούν να μιλούν για δημοψήφισμα που δείχνει την πόρτα εξόδου στην κυβέρνηση.
Όσο για τη Ν.Δ. μάλλον τα κροκοδείλια δάκρυα του πρωθυπουργού περί αναγνώρισης λαθών δεν πείθουν τους πολίτες. Η εξαγγελία ωστόσο του Κ. Καραμανλή για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων, (σ.σ. ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων, καταστροφή του περιβάλλοντος κ.α.) στα αυτιά των περισσότερων μάλλον ήχησε ως απειλή.
Πάντως το σίγουρο είναι πως εφ’ όσον δε μας αρκεί η πραγματικότητα όπως τη διαμόρφωσαν άλλοι για εμάς, πρέπει να δράσουμε όλοι προκειμένου να πάψουν να είναι οι λύκοι εκπρόσωποι προβάτων. Και σίγουρα, δράση δε σημαίνει συμβιβασμός ή αποχή!
Αναστάσης Γαλανάκης
Μέλος νεολαίας ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
Αυγή 9-6-09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου