Το πρώτο που θέλω να σας πω είναι ότι την Παρασκευή το βράδυ, μετά την ομιλία μου, βγαίνοντας έξω, με ρώτησε ένας φίλος «Ωραία, έχετε πρόγραμμα τώρα, το πρόγραμμά σας είναι ρεαλιστικό;» Τον ρώτησα με τι ασχολείται, τι δουλειά κάνει. Μου απάντησε ότι έχει τελειώσει τις σπουδές του, έχει τελειώσει το μεταπτυχιακό, έχει πάει φαντάρος, έχει γυρίσει, ξεκίνησε να δουλεύει, σταμάτησε αυτή τη δουλειά, έχει πιάσει δεύτερη δουλειά, τον διώξανε από τη δεύτερη δουλειά και είναι στο Ταμείο Ανεργίας.
Του απάντησα ότι για σένα φίλε μου το πρόγραμμά μας είναι πάρα πολύ ρεαλιστικό. Για σένα, για όσους δουλεύουν στα προγράμματα stage των 400, για τους άνεργους, για τους χαμηλόμισθους, για τους χαμηλοσυνταξιούχους, για όλους όσους βρίσκονται σήμερα απέναντι στη λαίλαπα του ρεαλισμού, του κυρίαρχου ρεαλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, που εφαρμόστηκε καις τη χώρα μας όλα τα τελευταία χρόνια.
Βεβαίως για κάποιους δεν είναι ρεαλιστικό το πρόγραμμά μας. Δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό για τους τραπεζίτες. Δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό για τα διευθυντικά στελέχη των τραπεζών και τους μάνατζερς με τα stock options και τους παχυλούς μισθούς. Δεν είναι ρεαλιστικό για τοςυ κερδοσκόπους, για τα καρτέλ. Για όλους αυτούς που όλη την προηγούμενη περίοδο, την περίοδο της ανάπτυξης κέρδιζαν, κερδίσανε πολλά και τώρα θέλουν να συνεχίσουν να κερδίζουν.
Άκουσα προχθές στη Βουλή τον Πρωθυπουργό να ζητάει συναίνεση από τις πολιτικές δυνάμεις και από την κοινωνία. Και αναρωτιέμαι: Τι είδους συναίνεση ζητάει και από ποιους; Ζητάει συναίνεση από τους εξαθλιωμένους για να συνεχίζουν να τους εξαθλιώνουν; Ζητάει συναίνεση από τους εργαζόμενους σε επισφαλείς συνθήκες εργασίας να συνεχίζουν να δουλεύουν μ΄ αυτούς τους όρους; Ζητάει τη συναίνεση όλων όσων απολύονται και θα απολύονται αύριο μπροστά σ΄ αυτή τη λαίλαπα της κρίσης, προκειμένου να συνεχίζει να εφαρμόζει την ίδια πολιτική;
Λοιπόν είναι βέβαιο ότι τέτοιου είδους συναίνεση δεν πρόκειται να βρει.
(συνέχεια...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου