Και να που σήμερα ξανανταμώνουμε εδώ στη φιλόξενη πλατεία Πρωτομαγιάς, δυο χρόνια μετά τη τελευταία μας συνάντηση. Δύο χρόνια που έφεραν τόσα πολλά, που άλλαξαν τόσο πολλά, που είναι λες και πέρασαν δύο δεκαετίες.Δύο χρόνια πριν, τέλη Σεπτέμβρη σα και τώρα και θυμάμαι από τούτο εδώ το βήμα ο Αλαβάνος, μίλαγε για τη γενιά του άρθρου 16 και για τους 30άρηδες που ζουν στο παιδικό δωμάτιο.
Και θυμάμαι σα τώρα τους περισπούδαστους δημόσιους κριτές του πολιτικού λόγου να αρθρογραφούν, να σχολιάζουν στα μέσα και να τον ειρωνεύονται γιατί η ομιλία του δεν είχε τίποτα που να θυμίζει καθωσπρέπει ομιλία πολιτικού αρχηγού.
Δυο χρόνια πριν, τέλη Σεπτέμβρη και ήμασταν στο νήμα ενός όμορφου αγώνα για τις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα.
Και θυμάμαι όλους αυτούς που αργότερα -έστω και πρόσκαιρα- μας εκθειάζανε, πόσο μας λοιδορούσαν και μας ειρωνευόντουσαν γιατί ο συνδυασμός μας και ο επικεφαλής του, δεν είχε τίποτα που να θυμίζει καθωσπρέπει δημοτικό συνδυασμό.
Δυο χρόνια πριν, τέλη Σεπτέμβρη και ερχόμασταν από τις μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών του καλοκαιριού και ατενίζαμε με αισιοδοξία το μέλλον και μιλάγαμε για τη νέα γενιά των αγώνων, τη γενιά του άρθρου 16 και τους λέγαμε ξεχάστε τη συνταγματική αναθεώρηση, θα μείνει στα χαρτιά.
Και θυμάμαι που μας λοιδορούσανε και μας ρωτούσαν από ποιόν πλανήτη εσείς έχετε κατέβει; Γιατί οι προβλέψεις μας δεν ταιριάζανε με τη καθωσπρέπει ανάλυση της πολιτικής, ούτε βέβαια και με την αριθμητική των δεδομένων που έλεγε ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν 280 βουλευτές και άρα μπορούν να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα.
Το ίδιο ακριβώς και πριν ένα χρόνο, στα μέσα του Σεπτέμβρη, στις προηγούμενες εκλογές όταν εμείς δεν υπακούσαμε στην καθωσπρέπει ανάλυση των ειδικών της πολιτικής επικοινωνίας και δε ζητήσαμε ψήφο ελεημοσύνης για να μπούμε στη βουλή αλλά ψήφο ελπίδας και αισιοδοξίας για να αλλάξουμε το τοπίο.
Και θυμάμαι, οι ίδιοι μας έλεγαν ότι δε ξέρουμε που βαδίζουμε, ότι τρέφουμε αυταπάτες και ότι θα μείνουμε έξω από τη βουλή.
Κι όταν αργότερα αλλάξαμε το τοπίο και καταφέραμε να μιλήσουμε στην καρδιά και τη ψυχή μιας ολόκληρης γενιάς που είναι στην απέξω, της νέας γενιάς που της ζητάνε να ζήσει μια ζωή δίχως όνειρα, δίχως ελπίδες, δίχως προσδοκίες, πάλι ζητάγανε από μας να σοβαρευτούμε και να προσαρμοστούμε στα δεδομένα γιατί αλλιώς θα μας κατηγορήσουν για αλαζονεία.
Και σήμερα που μας ακούει και μας προσέχει ολοένα και περισσότερος κόσμος, οι ίδιοί πάλι που χθες μας λοιδορούσανε, σήμερα μας κάνουν μαθήματα και ζητάνε από μας να σταματήσουμε να μιλάμε με τη γλώσσα της αλήθειας γιατί αυτό ενοχλεί το καθωσπρεπισμό της πολιτικής ζωής.
Και ενίοτε κάποιοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ενοχλούνται τόσο από τη παρουσία μας που μας στέλνουν μηνύσεις και αγωγές μπας και συμμορφωθούμε.
Μας ζητάνε επίσης να γίνουμε ρεαλιστές και να αποδεχτούμε ότι σε αυτή τη χώρα διαρκώς οι φτωχοί θα γίνονται φτωχότεροι και ότι θα κυβερνά μια ελίτ συμφερόντων, τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών.
Μας λένε ακόμα ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν και ότι πρέπει να πάμε με τα νερά τους.
Μας ζητάνε επίσης να σταματήσουμε να κάνουμε συγκεκριμένες προτάσεις για τα προβλήματα της νέας γενιάς γιατί οι προτάσεις αυτές λένε στερούνται ρεαλισμού.
Γιατί για αυτούς μόνος ρεαλισμός είναι ο δικός τους ρεαλισμός. Ο ρεαλισμός της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας, της εξαθλίωσης.
Ο ρεαλισμός των μισθών της πείνας.
Ο ρεαλισμός της ανασφάλιστης εργασίας για 480 ευρώ.
Ο ρεαλισμός που θέλει να είναι καταχρεωμένα τα νοικοκυριά στις τράπεζες.
Ο ρεαλισμός των φροντιστηρίων και της παραπαιδείας που θέλει το μισό μηνιάτικο να πηγαίνει για τις σπουδές στων παιδιών στο δημόσιο κατά τα άλλα σχολείο ή πανεπιστήμιο.
Ζητάνε από μας να γίνουμε επιτέλους υπεύθυνη δύναμη και να μη διαμαρτυρόμαστε.
(Συνέχεια...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου