Μα δεν έγινε τίποτα...

Καλησπέρα, στέλνω αυτό το μήνυμα για να περιγράψω τι συμβαίνει στις περιοχές πίσω απ το δημαρχείο της Αθήνας. Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα απ’ τα επεισόδια με τις συμπλοκές με τσεκούρια και σπαθιά και εξακολουθεί να επικρατεί η ίδια κατάσταση. Μέρα μεσημέρι, χρειάστηκε να περάσω απ’ την περιοχή, ανεβαίνοντας απ’ την οδό Πειραιώς προς την Ομόνοια. Δεκάδες νέοι πεσμένοι στα πεζοδρόμια, να ζητούν λεφτά για τη δόση τους, περίεργοι «τύποι» που για το καλό σου καλύτερα να μην μπλέξεις μαζί τους και φυσικά, οι διακινητές των ναρκωτικών σε δουλειά full time. Μέσα στα δέκα λεπτά που χρειάστηκα για να διανύσω την περιοχή, με πλησίασαν 3 φορές να με ρωτήσουν αν θέλω «μαύρο».
Και φυσικά θα αναρωτιέστε γιατί ξοδεύω χρόνο περιγράφοντας μια γνωστή σε όλους κατάσταση. Και θα έχετε δίκιο. Ο λόγος που γράφω αυτό το μήνυμα, είναι επειδή λίγα μέτρα πιο πάνω, στην οδό Λυκούργου, 2 αστυνομικοί της Δημοτικής Αστυνομίας έκοβαν κλήσεις.
Όταν τους είδα, πλησίασα και τους ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα, αν θεωρούν ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν για να προσφέρουν στην κοινωνία, την ίδια ώρα που δίπλα γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. «Τι να κάνουμε ρε φίλε, αμα δε σ’ αρέσει, τράβα στο δήμαρχο…» είπαν, αφού στόλισαν τη φράση με ένα χαρακτηρισμό που για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω.
Ασφαλώς και δε μου φταίνε οι 2 υπάλληλοι των 800 ευρώ, όταν όμως σε λίγα χρόνια τα παιδιά τους έχουν πάρει τη θέση των σημερινών νέων στα πεζοδρόμια της οδού Αναξαγόρα, ελπίζω οι αρχές να μην τους παραπέμψουν στο… διάολο…

05/09/08

Δανάη Γούρμα